Незалежны Рэспубліканскі Саюз МоладзіАртыкулы › Л.Вольскі: «Дзеля пераменаў у краіне я гатовы ахвяраваць нават N.R.M.»

Л.Вольскі: «Дзеля пераменаў у краіне я гатовы ахвяраваць нават N.R.M.»

Адзін з найлепшых беларускіх музыкаў, літаратар Лявон Вольскі у студыі Радыё Свабода адказваў на званкі слухачоў, разважаў над электроннай поштай, SMS-паведамленьнямі ў праграме «Начны госьць».

«Скажу праўду: на „Эўрабачаньні“ наша „Крамбамбуля“ ўвайшла б у дзясятку»

Спадар: "Пытаньне да спадара Вольскага. У «Народнай Волі» прачытаў невялікае інтэрвію са сьпявачкай Смолавай. На адно з пытаньняў яна зрэагавала так: «Дык што, можа, на Эўрабачаньне паедзе „Нэйрадзюбель“ ці Мілінкевіч?» Пракамэнтуйце, калі ласка, гэтае выказваньне".

Вольскі: «З задавальненьнем паехала б „Крамбамбуля“, і ў дзясятку дакладна ўвашла б… Бо мы ведаем, як гэта зрабіць — чым зьдзівіць і гэтак далей. Разумна трэба падыходзіць да конкурсу. Але такога падыходу якраз не хапае і нашым выканаўцам, і нашаму начальству. Скажу бязь лішняй сьціпласьці: а вось мы маем неабходную інтуіцыю і ўменьне…

Другое — чаму я выступіў у абарону беларускіх „мэга-зорак“? (Дарэчы, сапраўдныя мэга-зоркі жывуць у мэга-краінах, выключэньне, напэўна, хіба толькі Швэцыя.) Дык што зьменіцца, калі „белзорка“ Смолава не даедзе ў Атэны? А проста ўмомант стане ну такой гераіняй! Бо дзякуючы поп-машыне, якая пастаянна бухае па галаве, народ яе сапраўды ведае, ня кажучы пра таго ж Ярмоленку… Адпаведна пры ўмове забароны ўезду-выезду маса пакрыўджаных шарагоўцаў стануць у абарону няшчасных „герояў“, якіх крыўдзяць злосныя імпэрыялісты… Навошта такі розгалас у сьвеце?»

Спадар: «Чуў, што Вы задумвалі неяк сумесны праект з Гюнеш Абасавай. Цікавы голас, дарэчы, у дзяўчыны. Паразуменьне не знайшлі зноў жа па „ідэйных“ матывах? Ёй забаранілі выступаць разам з Вамі? І яшчэ: ці ведаеце Вы факты, калі дзяржэстраднікі не баяліся сапсаваць кар’еру і працягвалі кантактаваць з „чорнасьпісачнымі“ артыстамі?»

Вольскі: «Ціск на Гюнеш сапраўды быў: ёй прапанавалі: альбо „Славянскі базар“, альбо „Крамбамбуля“… Пры такой дылеме Абасава, натуральна, выбрала шлях айчыннай поп-зоркі. Для дзяўчыны з Баранавічаў, якая імкнецца заняць нейкія першыя месцы ў эстрадзе краіны, гэта натуральна. І я ня ведаю ніводнага эстраднага сьпявака, які б адмовіўся ад эстраднай кар’еры паводле нейкіх ідэйных меркаваньняў».

Глупства, узьведзенае ў абсалют: у чорнай краіне забаранілі рэп, а ў «белай» — рок…

Мікалай, Магілёў: «Што стаіць за гісторыяй эфірнай забароны шэрагу рок-выканаўцаў: тут улада прадэманстравала сваё самадурства, ці яшчэ болей глупства нарабілі са страху быць залічанымі ў „ідэйна ненадзейныя“ розныя начальнікі дзяржаўных і камэрцыйных тэле- ды радыёстанцый?»

Вольскі: «Хутчэй за ўсё і тое, і другое. Унутраны цэнзар… Неразумныя дзеяньні ананімных „ідэолягаў“… З дурных паралеляў — хіба забарона рэпу, здаецца, у Зімбабвэ. Сьмех: у чорнай краіне забараніць рэп… Пра гэта даведаўся ўвесь сьвет! Тое самае й тут: больш за паўтара году нацыянальныя рок-гурты практычна не іграюць вялікіх канцэртаў, адлучаныя ад любога эфіру… Узьведзенае ў абсалют глупства! І сьвет зрэагаваў на яго падтрымкай беларускіх музыкаў».

«Чаму пайшоў за Шарамета? Я публічная асоба, і ў судзе мне куды прасьцей, чым, скажам, студэнтам, якіх могуць выгнаць з вучобы»

Алена, Слуцак: «Я вельмі ўдзячная вам за выступ на Кастрычніцкай плошчы, за Вашую песьню. Але яшчэ больш — за тое, што выйшлі на сайт „Белорусский партизан“, калі арыштавалі Паўла Шарамета і прапанавалі стаць сьведкам у судзе, бо бачылі, як затрымлівалі апазыцыйнага журналіста. Такі ўчынак — контрфон тыповай беларускай сьвядомасьці: схавацца, не рызыкаваць сабой, асабліва калі ёсьць магчымасьць застацца незаўважаным і тады судзьдзя — толькі тваё сумленьне… А гэта і быў той самы момант».

Вольскі: «Слухайце, я публічная асоба ў той ці іншай ступені, і мне ў судзе значна прасьцей, чым, напрыклад, Вам, альбо нейкім студэнтам, бо іх могуць за тое выгнаць з вучобы».

Спадар: «Людзі, якія маюць дачыненьне да тэлебачаньня, казалі, што беларускія каналы выкарыстоўваюць 25-ы кадр для замбаваньня народу. Ці сапраўды гэта так? Вы ж спэцыяліст…»

Вольскі: «Сапраўды, я некалі працаваў на 8-м тэлеканале, дзе вёў такую сьмешную, гіранічную перадачку „Квадракола“, таму пэўнае ўяўленьне пра тэхналёгіі сапраўды маю… Але сёньня, мне здаецца, дзяржаўная мэдыямашына цудоўна абыходзіцца бяз розных там хітрыкаў кшталту таго самага 25-га кадру… Людзі добра замбуюцца і празь бясконцыя „ідэйна вывераныя“ праграмы, перадачы, зь якімі яны прачынаюцца ад шостай раніцы і кладуцца спаць. Б’юць і б’юць па галовах… У такіх умовах раней-пазьней пачынаюць верыць, што „нашыя“ сябры — іранцы, а „нашыя“ ворагі — тыя ж эўрапейцы…»

«У гэтым рамане да зрэзу нашага часу прыплюсаваны дадатковы абсурд…»

Спадар: «Ведаю, што ў Вас ёсьць паэтычныя зборнікі…»

Вольскі: «Так, два. Але зараз ня маю часу для заняткаў свабоднай паэзіяй».

Спадар: «Ці можна знайсьці Вашыя вершы ў інтэрнэце?»

Вольскі: «Абсалютна не займаўся гэтым. Бо ня дужа задаволены тым, чым займаўся пятнаццаць гадоў назад».

Аліна, Пухавічы: «Ці закончылі вы свой раман? Пра што ён, калі і дзе выйдзе?»

Вольскі: «Карэктура кнігі ўжо вычытаная. Там паўтара дзясятка апавяданьняў і ці то раман, ці то аповесьць — я ня дужа разьбіраюся… Пра што? Зрэз часу плюс нейкі дадатковы абсурд… Як выйдзе, дык пачытаеце».

Юнак, Маладзечна: «Спадар Лявон, куды можна зьвярнуцца сёньня літаратарам-пачаткоўцам, якія пішуць на не зусім „цікавыя“ для дзяржаўных выданьняў тэмы?»

Вольскі: «На жаль, з прэсай такая сытуацыя, як і з усёй культурай… Апошняй такой вольнай выспачкай была газэта „Наша Ніва“, зараз яна ў вельмі цяжкім стане — уся зашчэмленая ўладнымі структурамі. Але ёсьць сайт тыднёвіка, знайдзіце яго праз інтэрнэтны пошук. Яшчэ раю адмысловы літаратурны партал: на беларускай лацініцы набярыце litara.net. І там вы зможаце спаткацца з цэлым літаратурным беларускім сьветам, надрукаваць нешта сваё».

Практычна ідэал: не прымаў наркотыкі і не прадаваў Леніна, а мацюкаецца толькі разы са два на год…

Аляксей: «Недзе чытаў, што Вас арыштавалі ў Сочы за наркату. Ці праўда?»

Вольскі: "Мяне затрымалі летась у Ялце падчас аблавы на нефармалаў. Я цягну на іх сваім выглядам, гэта праўда… Знайшлі ў партманэце палову таблеткі ад галаўнога болю: зразумелі ўсё і адпусьцілі. Такія вось «калёсы»…

Мікалай Галынец, Мазыр: «Расказвалі, у маладосьці для падтрымкі штаноў вы пісалі партрэты Леніна. Праўда?»

Вольскі: "Маляваў. Але ня так, як вядомы па групе «Бонда» гітарыст Ваня Маркаў: скульптар па спэцыяльнасьці, ён ваяў Ільічоў, калі не было грошай у сям’і… А я маляваў Леніна ў войску, бо меў мастацкую адукацыю і таму мне даручалася выпускаць «баявыя лісткі».

Спадар: «Скажыце нарэшце праўду: сьпяваеце ў ZETе?»

Вольскі: «Пра што Вы — там зусім іншы чалавек! Проста ён падобны да мяне, хоць пастаянна ў масцы ходзіць… Дарэчы чарговы ZETаўскі альбом выйдзе калі ня ў гэтым месяцы, дык у наступным дакладна».

Спадар: «Ці мацюкаюцца рок-музыкі і Вы асабіста?»

Вольскі: «У мяне зь дзяцінства неяк не заладзілася з гэтай „мудрагелістай“ справай. Таму й зараз злоўжываю „выбранай“ лексікай у выключных выпадках — можа, раз на два гады. Альбо, напрыклад, калі трэба працытаваць трапны анэкдот, альбо песьню нейкую, адкуль слоў ня выкінеш… А музыкі — яны ж такія людзі, як і ўсе. Розныя. Ёсьць інтэлігентныя, але ўвесь час лаюцца матам! Іх шмат…»

Новы альбом N.R.M. будзе «адступнцкім». З чорным пэсымізмам ды ідыёцкім аптымізмам…

Спадар: «Дзе і як можна набыць Вашыя зборнікі?»

Вольскі: «У розных крамах тыпу „Містэрыі гуку“, або ёсьць крамка пад ГУМам… Шукайце, пакуль яшчэ прадаюць!»

Антося: «Спадар Вольскі, трэба рабіць акцыі супраціву больш яскравымі, каб прыцягнуць у рух новых людзей. Ці плянуеце недзе выступаць у хуткім часе, якія пляны на новы альбом? Разумею, што ўмовы складаныя, але перадрэвалюцыйная муза павінна натхняць творцу, каб творца натхняў людзей. Дзякуй, Жыве Беларусь! Антося».

Вольскі: «Жыве! Паглядзіце афіцыйны сайт нашага фан-клюбу — там ёсьць цікавыя рэчы пра некаторыя задумкі, выступы… Што да альбому, дык як ні дзіўна — у нас ужо дзесяць песень! Мы займаемся імі, нібыта ў завадзкім канвэеры: зьбіраемся тройчы на тыдзень. І ў гэтым сэнсе магу вас парадаваць — справа зрушылася».

Максім, Вільня: «Прывітаньне, шаноўны спадар Лявон! Як Вы маецеся? Калі чакаць наступны альбом гурту N.R.M.? Загадзя дзякуй, спадар Максім з-пад Вільні».

Вольскі: «Альбом на падыходзе. Палітра пачуцьцяў у ім багатая: ад чорнага пэсымізму да ідыёцкага аптымізму… Сёлета, дарэчы, цікавая сытуацыя: чакаюцца рэлізы, то бок выхады новых альбомаў гуртоў N.R.M., „Крамбамбуля“, плюс яшчэ the best „Крамбамбулі“ і альбом ад ZET»

Спадар, Берасьце: «Ці адыходзіце Вы ў новым альбоме ад сваёй традыцыйнай канцэпцыі?»

Вольскі: «Адыходзім, вы як зь языку зьнялі…»

Спадар, Івацэвічы: «Будзеце даваць тур у падтрымку новага альбому? Дык заедзьце ў наш раён: тут многа людзей любяць вас…»

Вольскі: «Цэлых дваццаць восем чалавек?»

Спадар: «Памыляецеся: дваццаць дзевяць! Адкуль такое веданьне сытуацыі?»

Вольскі: «Даўно рок-музыкай займаюся, дык паступова разьвіваецца тэлепатыя…»

Гады тры — энтузіязм, далей — сям’я, дзеці, хлеб надзённы: чэзьне-чэзьне і ўсё, каманда рассыпаецца…

Алесь, Менск: «Ці праўда, быццам Вы настолькі паўплывалі на Кулінковіча, што ён перайшоў на родную мову?»

Вольскі: «Кулінковіч і безь мяне дастаткова сфармаваная асоба, каб урэшце рэшт дайсьці да беларускамоўных песень. Я вельмі рады гэтаму ягонаму рашэньню і лічу, што альбом „Танкі“ — адзін зь лепшых у дыскаграфіі Сашы. Вельмі цікавыя песьні, зусім па-іншаму ён загучаў… У любым выпадку, гэта прадуктыўны пошук, за які толькі радуесься».

Макс: «Як вы ставiцеся да хiп-хоп гурту „Чырвоным па-беламу“? Зь вялiкай павагай, Макс».

Вольскі: «Вельмі добра стаўлюся, ведаю лідэра гэтай каманды, Кроу. Мы рэгулярна сустракаемся і ў Варшаве, і тут. Магчыма, зробім нават агульны трэк: удвох начытаем, для сьмеху…»

Макс: "Лявон, каго б Вы адзначылi сярод маладых беларускiх сьпевакоў ды гуртоў?

Вольскі: «Добрых маладых выканаўцаў у нас проста безьліч! Шкада толькі, выжываюць самыя магутныя, самыя ўтрапёныя і самыя ўпартыя. Бо на гэтай тэрыторыі, дзе адсутнічае нармальны шоў-бізнэс — ёсьць толькі дзяржаўны, уся гэтая музыка „нерэкамэндаваная“… Яна па-за законам — ніхто нікуды ня будзе вас запрашаць. Людзі на энтузіязьме займаюцца два, тры, чатыры гады, потым сям’я-дзеці, няма чым карміць, трэба працаваць… Чэзьне, чэзьне — каманда распадаецца.

Паўтараю: у нас вельмі шмат добрых выканаўцаў, якія ў любой іншай краіне „раскруціліся“ б праз год».

«Як кажуць у „вэртыкальных“ вярхах, вы «ня ў курсе структуры моманту…»

Алесь Асіпцоў, Магілёў: « У мяне нібыта й простае пытаньне… Патлумачце, чаму Вы ды й іншыя рок-музыкі так мала бываеце на гастролях у беларускай глыбінцы? Справа ў ганарарах? У заканадаўстве? У адсутнасьці Вашай аўдыторыі? Я пытаюся пра гэта, бо артысты блізкія да ўлады наадварот часьцяком у нашых краях. Як і расейскія папсавікі…»

Вольскі: «Шаноўны Алесь і шаноўнае спадарства, вы, як кажуць верхнія вэртыкальнікі, крышачку „ня ў курсе структуры моманту“. Вельмі цяжка выбіць гастрольнае пасьведчаньне на канцэрт рок-каманды, той жа, напрыклад, N.R.M. Калі хтосьці сходзіць у аддзел культуры Магілёўскага гарвыканкаму і праб’е дазвол на канцэрт нашага гурту, то абавязкова прыедзем!»

Спадарыня: «Дзень добры самаму моднаму і самаму беларускаму музыку РБ! Спачатку хочацца пажадаць Вам самых вялікіх посьпехаў у творчасьці, якую гэтак шмат людзей любіць у Беларусі! А цяпер пытаньне: калі Вы ўжо наведаеце Горкі? Тут жа столькі моладзі і студэнтаў. У Воршу езьдзіце, а яшчэ 40 км да Горак не даяжджаеце…Чакаем!»

Вольскі: «Дзякуй — і паўтараю тое самае, што сказаў Алесю: пры станоўчым адказе тэлефануйце і абавязкова сустрэнемся!»

Анатоль, Менск: «А ці нельга ладзіць канцэрты ня вельмі легальна?»

Вольскі: «Вы давайце тут гэта, не расхіствайце ўстоі дзяржаўнасьці! Колькі гадоў маеце?»

Анатоль: «Трынаццаць…»

Вольскі: «У інтэрнэт час ад часу лазіце? Тады загляніце на наш сайцік nrsm.org — ёсьць цікавая для вас інфармацыя…»

«Народ прызвычаіўся да папсовай жуйкі і лічыць, што эстраднікі ведаюць толькі тры акорды. А як пяць — тады яны проста геніі!»

Ганна, Менск: «Вас нярэдка бачаць разам зь „Ляпісамі“: няўжо сур’ёзна ставіцеся да творчасьці каманды Міхалка? Часам тое, што яны робяць, яшчэ горш, чым прасьпяванае той жа Смолавай. Як увогуле ацэньваеце высілкі беларускай папсы?»

Вольскі: «Ляпіс-Трубяцкі» абсалютна па-за стылямі. Міхалок надзвычай таленавіты чалавек, зь ім вельмі цікава працаваць — гэта, па-расейску кажучы, дужа «искромётно»… І музыкі ягоныя таксама своеасаблівыя людзі: ніколі ня будуць граць тое, што ім не па душы. У адрозьненьне ад тых папсавікоў, пра якіх вы пытаецеся.

Папса — гэта калі дасьведчаныя людзі адмыслова робяць песенькі з трох папулярных блатных акордзікаў, ну, пяці акордаў… Тады ўжо зусім «нармальна»… Таму што яны, бачыш, лічаць, быццам народ іншага не зразумее! А народ папросту прызвычаіўся да вось гэтай жуйкі, да гэтых трох ці пяці акордаў, і ўпэўнены: нашыя кампазытары нічога лепшага не напішуць… Такое заганнае кола!"

Мікалай Гарыніч, Барысаў: «Вам ня сорамна, што некалі пісалі тэксьцікі для песенек жонкі менскага банкіра спадара Краўцова?»

Вольскі: «Ну, адно што гэта быў, на мой погляд, мёртванароджаны праект… Прынамсі для мяне. Як толькі я займаюся чымсьці празь сілу, яно не атрымліваецца. Рады, што і тут не атрымалася. А шкада банкіра, які быццам бы ні за што сядзіць зараз у вязьніцы».

На які музычны нацыянальны прадукт варта трымаць раўненьне

Сьвятлана, Бялынічы: «На які нацыянальны музычны прадукт варта арыентавацца тым, хто ведае беларускую музыку ня лепшым чынам? Што Вы думаеце пра сёньняшняе разьвіцьцё беларускай культуры?»

Вольскі: "Арыентавацца трэба на тое, што вам бліжэй да сэрца і да душы. Можа быць, да галавы… Беларуская музыка вельмі багатая і разнастайная: ад усялякіх прычытаньняў фолькавай музыкі, старажытнай музыкі, раскапанай энтузіястамі, да ультрасучаснай — і дэнсавай, і рокавай… Тое, што вам будзе бліжэй, і выбірайце.

А культурная сытуацыя ў Беларусі, на мой погляд, вельмі цяжкая. Яна перажывае ня тое што крызыс — сапраўдную катастрофу. Бо ўсё незалежнае, усе найлепшыя творцы ў гэтай сытуацыі папросту напалову як бы па-за законам: не рэкамэндуюцца, не вітаюцца… Я ўжо не кажу пра рок-музыку ці любую незалежную! Гэта зусім «ня наша — апазыцыйнае…»

Віталь Бендажкевіч, Наваполацк: «Можа, Вы плянуеце альбом з перакладам на родную мову гітоў расейскіх выканаўцаў? Ці не паспрыяе такі дыск на тых, хто думае, што на беларускай мове прыгожых песень не бывае?»

Вольскі: «Шкада іхняй зашоранасьці, неразуменьня вартасьцяў… Калі яны лічаць, быццам расейскае лепшае, то я магу адказна заявіць: у васьмі зь дзесяці выпадкаў лепшае менавіта нашае! Проста яны больш раскручаныя праз тую ж тэлевізію. Мы гралі шмат зь якімі расейскімі выканаўцамі і можам сказаць — гэта параўнаньне не са мной, а зь беларускімі менавіта выканаўцамі — шмат каму зь іх няма чаго рабіць побач з нашымі нармальнымі гуртамі… Таму й не зьбіраюся нічога перакладваць. Хапае свайго. Вось зараз будзе трыб’ют „Нэйрадзюбелю“, і хутчэй за ўсё мы перакладзем якую-небудзь іхнюю старую песьню на беларускую мову. Карацей, ёсьць чым займацца бяз гэткіх рэчаў».

Чаму музыкі дэманструюць культуру спалучэньня адрознага, а палітыкі — бескультур’е канфрантацыі?

Максім: «Вы блізкія да палітыкі: чаму ў такім разе яны не бяруць прыклад з уменьня рок-музыкаў — вельмі розных — знаходзіць агульную мову дзеля карысьці важных праектаў. Сваімі супольнымі праектамі вы дэманструеце культуру спалучэньня разрозьненага, адрознага. А яны — бясконцае канфрантацыйнае бескультур’е. Ці не на Вашых вачах пасварыліся, напрыклад, Мілінкевіч з Казуліным? Няўжо беларусы такія бясконца канфліктныя людзі?»

Вольскі: «Так, мы адмыслова прадэманстравалі творчую інтэграцыю, здавалася б, з выключна розных людзей — я зь Міхалком ды Кулінковічам… Розныя людзі, розныя творцы, розныя каманды. Да таго ж мы супрацоўнічалі з украінцамі, з палякамі зараз будзем. А вось наконт маёй блізкасьці з палітыкамі вы памыляецеся: ледзь-ледзь ведаю Мілінкевіча, а з Казуліным наагул незнаёмы. На плошчы з намётавым лягерам я падтрымліваў людзей, якія выйшлі туды з пратэстам. Бо нашая справа — пісаць песьні і дапамагаць людзям: калі яны змагаюцца, дык павінны нешта слухаць… Астатняе хай робяць палітыкі».

Юнак, в.Багданаўка, Лунінецкі р-н: «Ці не заплянаваныя ў Вас супольныя музычныя праекты накшталт „Крамбамбулі“ з такімі сьпевакамі, як Сьвятаслаў Вакарчук і Аляксандар Кулінковіч?»

Вольскі: «Месяцы два таму мы прэзэнтавалі ў цэнтры Варшавы, у Старым горадзе, вялікі канцэрт з удзелам гуртоў „Крама“, Сашы Кулінковіча, Русі зь „Індыга“ плюс культавыя польскія выканаўцы — гэта апошні супольны музпраект. Далей — новыя акцыі, пабачым якія…»

Стасункі «творцы — дзяржава» часьцей заканчваюцца жорсткай драмай першых…

Антось Цыбуля, Полацак: «Ці не зьбіраецеся Вы зьяжджаць зь Беларусі?»

Вольскі: «Сёньня не, а ў будучым? Хто ведае, што з намі здарыцца заўтра… За мной стаіць не адна тысяча людзей, якія слухаюць нас, цэняць нашую творчасьць… І калі я раптам зьеду на пошукі лепшай долі, нейкіх там грошай, шмат маладых людзей разьверыцца ў сваіх ідэалах, скажам так… Таму я хутчэй магу паехаць з адным ці другім гуртом на нейкія студыі, пабыць там месяц-два… Але ўсё роўна буду вяртацца сюды на канцэрты, рэпэтыцыі».

Вікторыя, Менск: «Прывітанне! Мяне завуць Вікторыя, я — студэнтка зь Менску. Хачу спытацца ў Лявона, ці ня думаў ён пра тое, каб вылучыць сваю кандыдатуру на пост кіраўніка дзяржавы. Мне здаецца, у беларусаў ёсьць давер да яго асобы… І ўвогуле, што Лявон думае пра музыкаў, творчых дзеячоў, якія пачынаюць займацца палітыкай?»

Вольскі: «Як хочаце, каб краіна ляжала ў руінах, каб заводы ўсе спыніліся, каб вуліцы былі засьмечаныя, каб скончыўся ўвесь спорт, а была толькі культура, вакол адна культура — тады выбірайце! Я, канечне, паспрабую „запусьціць эканоміку“, толькі ня ўпэўнены, што тое атрымаецца, хоць і буду старацца… Вам гэта трэба? Мне — не!

Што да сутыкненьняў творчых асобаў з уладай, дык магу прыгадаць хіба ці не адзіны ўдалы прыклад — Вацлаў Гавэл. Але ён заняўся палітыкай у досыць сур’ёзным узросьце… Так што я пачакаю!»

Спадар: «Ці ёсьць у Вас такая песьня, якая б магла стаць гімнам дэмакратычнай Беларусі? І калі „не“, то ці плянуецца ейнае напісаньне?»

Вольскі: «Ня справа рок-гурту пісаць гімн краіны. Мы можам стварыць гімн Незалежнай Рэспублікі Мроя, але гэта ўжо іншае… А для новай дэмакратычнай Беларусі — не, ня нашая справа. Як тыя казалі, тут падыходзіць наступны варыянт: аўтар музыкі — Саюз кампазытараў, аўтар тэксту — Саюз пісьменьнікаў… А рок — гэта музыка па-за любой дзяржавай: па-за дэмакратычнай, па-за таталітарнай, па-за капіталізмам, па-за сацыялізмам… Рок і ўся незалежная, авангардная музыка ідзе паралельна зь дзяржавай. Яны рэдка перакрыжоўваюцца. І стасункі „творца — дзяржава“ ў большасьці выпадкаў кепска заканчваюцца. Для творцы менавіта. Для дзяржавы радзей…»

Спадар: «Аб чым Вы будзеце пець, калі да ўлады прыйдзе нармальны чалавек? А можа Вы па крыві — апазыцыянэр?»

Вольскі: «Рок-н-рольшчык заўсёды да ўлады калі не апазыцыйны, дык… Ну, калі нават улада і падабаецца, ён такі… халодны да яе! Ня лезе звычайна ў гэтыя справы. Раней я дэкляраваў: можа быць, N.R.M. ня знойдзе сябе ў новай Беларусі — не застанецца месца для нас. Можа быць… І няхай так здараецца! Я буду толькі рады, што дзеля шчасьлівай Беларусі гурт памрэ… Мне не шкада, каб у нас усё памянялася, у тым ліку і з культурай.

Каб усё зьмянілася, стала нармальным, як у астатнім сьвеце, я гатовы ахвяраваць нават N.R.M.…»

Апублікавана 08.05.2006 by  Slaver.