Такім чынам, некаторыя думкі аб кнізе.
Прынамсі, атрымалася неблагая біяграфія гурта “Мроя” і яго паслядоўніка. Вельмі добра даны атмасфэра тых часоў – пачатку й сярэдзіны васьмідзесятых, крыху горш – канец васьмідзесятых й пачатак дзевяностых. Хаця, магчыма, проста час быў такі, які можна ахарэктырызаваць аднім словам – неразьбярыха.
Што датычыцца перыяду існаваньня “НРМ”, то тут аўтар не ставіць перад сабой мэту перадаць агульную атмасфэру гэтых часоў, магчыма таму, што з большага за гэтыя дзесяць год нічога не зьмянілася, і кожны мае магчымасьць адчуць гэтую атмасфэру на сабе й зараз.
Адзіны мінус – нягледзячы на тое, што на двары восень 2005 года, у кнізе, нажаль, не распавядаецца пра перыяд стварэньня “Справаздачы” (паўтары гады таму) ды “Дому Культуры” (ужо тры гады таму).
Але ў цэлым, добрая кніга, з гумарам, чытаецца хутка й цікава.
Гэта што датычыцца той мэты, якую, напэўна, паставіў перад сабой аўтар.
Але што датычыцца музычных кніг наўогул, то тут мае быць наступная рэч. Амаль усе кнігі пра музычныя гурты, што мне даводзілася чытаць (а я чытаў шмат падобных кніг), акрамя біяграфіі гурта, значную частку распавяданьня надавалі аналізу непасрэдна музыкі, тэкстам, ролі асобных альбомаў у развіцьці стыля й музыкі ў цэлым. Нажаль, у гэтай кнізе такіх дадзеных амаль няма. Хаця тут даволі цікава даецца гісторыя станаўленьня беларускага року ў цэлым, цэлы раздзел распавядае пра розныя ацэнкі “Трох Чарапах”, пра саму музыку, тэксты “Мроі” ды “НРМ” амаль нічога не распавядаецца. Пры ўсім тым, што не раз Лявонам выказваецца думка, што музыка, яе развіцьце для гурта ніколі не былі самацэльлю, яе галоўнай ідэяй, на маю думку, менавіта музыка – найважнейшы паказчык гурта. Музыка часам можа сказаць болей, чым самы крытытчны тэкст. Музыка заводзіць ці, наадварот, стварае мелянхалічны настрой, саперажывае асабістую дэпрэсію слухача ці падыходзіць да некаторых рэчаў з жартам. Калі б удзельнікі гуртоў “Мроя” ды “НРМ” былі б дрэннымі музыкамі ці кампазітарамі, ніякія б тэксты ды ідэі не дапамаглі б ім. Сьцвярджаю гэта, бо гурт мае прыхільнікаў ў Польшчы, на Украіне, краінах Балціі, у той жа Расіі, пры тым, што не ўсе словы там зразумеюць. Мой знаемы сябра з Расіі быў уражаны, хаця не зразумеў шмат слоў.
Хаця, увогулле, даўно не зьвяртаю ўвагі на так званую крытыку, якая дачасна хавала ў “камерцыйна-папсовую” труну не адзін дзесятак рок-гуртоў, краткі, абгрунтаваны аналіз музыкі й тэкстаў усіх альбомаў “Мроі” ды “НРМ” можна было даць супаралельна самой біяграфіі. Хаця, зразумею, што гэта справа цяжкая, таму што тая ж “НРМ” не мае адназначных рамак стыля, выкарыстоўвае ў сваей творчасьці элементы хард-року, панку, хэві-металу, гранжу, фолка ды шчэ шмат чаго іньшага, тым не меньш, і такі “кактэйль” можа быць падвергнуты грунтоўнаму аналізу. Гэта важка яшчэ й таму, што, нажаль, мала хто можа зараз набыць тыя ж альбомы “Мроі” у шырокім продажы, далека не ўсе слухачы ў эпоху панаваньня CD-дыскаў маюць касэты з першымі альбомамі нават НРМ. Магчыма, не ўсе са мной пагадзяцца, але на маю думку, адной з галоўнейшых прычын высокай папулярнасьці “Трох Чарапах” была прастая магчымасьць набыць менавіта дыск, просты, якасны дыск.
Апошні раздзел. Магчыма, спачатку можна было даць агульную дыскаграфію гуртоў, а ў тэкстах кожны новы альбом пачынаць з новай старонкі.
P.C. Дарэчы, на сайце
http://www.slyhap.com/ (“Слыхавы апарат”) есьць магчымасьць закачкі дзесяці выбранных твораў “Мроі” перыяда 1989-93 гадоў, якія я праслухоўваў пад час чытаньня. Усім раю.
